شاعره بزرگ ما در سال 1285 شمسی در شهر تبریز به دنیا آمد . هنوز کودک بود که با پدرش به تهران مهاجرت نمود و ادبیات فارسی و عربی را نزد پدر آموخت وسپس وارد مدرسه دخترانه ی آمریکایی شد و در سال 1303 شمسی تحصیل در این مدرسه را به پایان رسانید .
در سال 1313 با پسر عموی پدرش ازدواج کرد و با شوهر خود به کرمانشاه رفت اما این ازدواج نامناسب بود و روح پروین را آزرده می ساخت . سرانجام پس از گذشت دو ماه و نیم کاسه صبرش لبریز شد و همسر خود را رها و به خانه پدری خود بازگشت و 9 ماه بعد مهریه خود را بخشید و طلاق گرفت و تا پایان عمر خود تنها و بی همسربی سر برد و به کارهای شخصی خود می پرداخت که از همه مهمتر سرودن اشعار و بکار بردن قریحه تابناک بود .
مونس و مددکار او پدر دانشمند و سخن شناس بود که آن هم در سال 1316 پروین را تنها گذاشت ، غم مرگ پدر او را سخت آزرده خاطر و پریشان ساخت و بر روی وی تاثیر عمیقی گذاشت تا این که در سوم فروردین سال 1320 مریض گشت و به بستر افتاد ، پزشکان بیماری او را حصبه می پنداشتند و بدانگونه درمان می کرد ولی سودی نداشت و سرانجام آن شاعره عالی مقام پس از 13 روز در تاریخ 16 فروردین 1320 در سن 35 سالگی دارفنی را وداع گفت . جسد وی را در مقبره خانگی (اعتصام الملک) در صحن جدید قم پهلوی پدرش به خاک سپردند و بر سنگ آرامشگاهش شعری که خود برای چنین روزی سروده بود حکاکی نمودند .
مقام ادبی پروین
پروین از کودکی شعر سروده است و اشعار خود را برای پدرش می خواند و پدر سخن شناس ، او را تشویق و راهنمایی می نمود و قریحه خداداد او را به نحو لایق هدایت می نمود و حقا او را در این باب سهمی بسزا خواهد بود .
اشعار پروین گذشته از روان و فصاحتی یکدست دارای مضامین عالیه و حکیمانه است آنچنان پند و اندرزمی دهد و حقیقت را بیان می کند که گویی حکیمی سالخورده و عرفی سنجیده لب به سخن گشوده است وچنین گوهر شهوار بر هم می نهد و این از جوانه زنی بسیار جای شگفت و اعجاب و در خور هزار آفرین است و همین است مه اورا از شعرای عالی مقام قرار داده است .
استاد سخن شادروان ملک الشعرای بهار که خود هم عصر پروین است می گوید «خانم پروین بتمام شرایط شاعری عمل کرده است ......» هر گاه تنها غزل «سفر اشک» از این شاعره شیرین زبان باقی مانده بود کافی بود که وی را در بارگاه شعر و ادبیات جایگاهی عالی و ارجمند بخشد تا چه رسد به «لطف حق» ، «گوهر اشک» ،« روح آزاد » ، «دیده و دل» ، «دریای نور» ، «گوهر سنگ» ، «حدیث مهر» ، ، «ذره» ، «جولای خدا» ، «نغمه صبح» ، و سایر قطعات که همه از او و هر یک برهان آشکار بلاغت و سخندانی اوست . »
نیز می گوید : « خواننده در این قصاید خود را یکبار در عواملی رنگارنگ که به صورت عالم مستقل در آمده باشد می بیند ، طرز بیان ناصر خسرو را در تمثیل سنایی و استغنای حافظ را در فصاحت و صراحت سعدی می نگرد حکیمی عارف و عارفی حکیم و ناصحی پاک سرشت جای بجای در خود نمایی وجلوه گری است »
خلاصه پروین شاعر شاعریست اهل معنی و تفکر با احساسات بسیار لطیف و قلبی مالامال از محبت و عشق و سرس پر شور و روحی وابسته به عالم ملکوت و جهان حقیقت ، قریحه اش تابناک و درخشان و طبعش همچون آب روان ، شعرش سراسر حکمت اندرز است و رحن و شفقت و حقیقت ، از عشق مجازی روی گردان است و عشق بحقایق و معنویات در اشعارش بخوبی نمایان است و با این اوصاف از شعرای عالی مقام و شعرش جاودان است .
برای مشاهده گلچین بهترین اشعار این شاعر می توانید به www.ffw.blogsky.com مراجعه کنید.
تهران 27 تیرماه 1345 - حامد ربانی / ffpteam