گریه بی سود :
باغبانی ، قطره ای بر برگ گل دید و گفت ، این چهره جای اشک نیست
گفت :من خندیده ام تا زاده ام دوش : برخندیدنم بلبل گریست
من ، هی خندم برسم روزگار کاین چه ناهمواری و نارا......
خنده ما را ، حکایت روشن است گریه ی بلبل ، ندانستم ز چیست
لحظه خوش بوده ایم و رفته ایم آنکه عمر جاودانی داشت ، کیست
من اگر یک روزه ، تو صد ساله ای رفتنی هستم ، گر یک یا دویست
درس عبرت خواند از اوراق من هر که سوی من ، بفکرت بنگریست
خرّمم ، با آنکه خارم همسر است آشنا شد با حوادث ، هر که زیست
نیست گل را ؛ فرصت بیم و امید زآنکه هست امروز دیگر روز نیست
آرزوها :
ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتن دل تهی از خوب و زشت چرخ اخضر داشتن
نزد شاهین مجب بی پرو بال آمدن پیش باز عشق آئین کبوتر داشتن
سوختن بگداختن چون شمع و بزم افروختن تن بیاد روی جانان اندر آذر داشتن
اشک را چون لعل پروردن بخوناب جگر دیده را سود اگر یاقوت احمر داشتن
هر کجا نور است چون پروانه خود را باختن هر کجا ناراست خود را چون سمندر داشتن
آب حیوان یافتن بیرنج در ظلمات دل زان همی نوشیدن و یاد سکندر داشتن
از برای سود ، دریای بی پایان علم عقل را مانند غواصان ، شناور داشتن
گوشوار حکمت اندر گوش جان آویختن چشم دل را با چراغ جان منور داشتن
در گلستان هنر چون نخل بودن بارور عارار ناچیزی سرو و صنوبر داشتن
از مس دل ساختن با دست دانش زرناب علم و جان را کیمیا و کیمیا گر داشتن
همچو مور اندر ره همت همی پا کوفتن چون مگس همواره دست شوق بر سر داشتن
امروز و فردا :
بلبل آهسته به گل گفت شبی که مرا ازتو تمنایی هست
من به پیوند تو یک رای شدم گر ترا نیزچنین رائی هست
***
گفت فردا به گلستان باز آی تاببینی چه تماشایی هست
گر که منظور تو زیبایی ماست هر طرف چهره ی زیبایی هست
پا به هر جا که نهی برگ گلی است همه جا شاهد رعنایی هست
باغبانان همگی بیدارند چمن و جوی مصفایی هست
قدح از لاله بگیرد نرگس همه جا ساغر و صحبایی هست
نه ز مرغان چمن کمشده ایست نه ز زاغ و زغن آوایی هست
نه ز گلچین حوادث خبری است نه به گلشن اثر پایی هست
هیچکس را سر بدخویی است همه را میل مدارایی هست
***
گفت رازی که نهان است ببین اگرت دیده ی بینایی هست
هم از امروز سخن باید گفت که خبر داشت که فردایی هست